Ναι μεν, αλλά…

Ως αριστερός εκ καταγωγής και εκ πεποιθήσεως, που έχει γαλουχηθεί με τις αρχές της δημοκρατίας, της σοσιαλδημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, έχω και εγώ τα χούγια μου. Ένα από αυτά είναι πως με το που βλέπω συγκεντρώσεις χιλιάδων ανθρώπων να παλεύουν για διάφορα ιδανικά αμέσως ασυναίσθητα τείνω να ταχθώ μαζί τους. Έτσι λοιπόν και τώρα, παρατηρώντας τις χιλιάδες «αγανακτισμένων» που συρρέουν σε πλατείες ολόκληρης της επικράτειας παλεύοντας για δικαιώματα τους, είναι αλήθεια πως ανατριχιάζω και πως σαν εικόνα μου αρέσει.

Σκέφτομαι λοιπόν πως χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν να διαδηλώσουν σε καθημερινή βάση, δίνοντας τον ατέρμονο αγώνα της πάλης των τάξεων. Μόνο αυτή η σκέψη αρκεί ώστε πάραυτα να πάρω το μέρος τους. Έχουν δίκιο, και πως να μην έχουν άλλωστε, θίγονται μισθοί και συντάξεις, η ανεργία καλπάζει, οι τιμές βρίσκονται στα ύψη, καταπατούνται χρόνιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης και κατ’ επέκταση των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Επομένως, κατευθείαν το συναίσθημα μιλάει και τάσσομαι υπέρ όλων αυτών «των αγανακτισμένων».

Κάποια στιγμή όμως οι προβολείς πέφτουν, οι παλμοί χαμηλώνουν και η λογική παίρνει τη θέση του συναισθήματος. Τότε, συνειδητοποιώ το μέγεθος της παγίδας που έπεσα κρίνοντας «Το Κίνημα των Αγανακτισμένων» εν θερμώ. Ναι μεν, «οι αγανακτισμένοι» έχουν δίκιο σε όλα τα αιτήματα που προτάσσουν, έστω και αν κατά την άποψη μου δεν είναι σαφή και αλληλοσυγκρούονται, αλλά  από την άλλη σκέφτομαι την εναλλακτική λύση.

Η εναλλακτική λύση λοιπόν ήταν η πτώχευση. Ας υποθέσουμε επομένως ότι, σύμφωνα με ένα από τα κύρια αιτήματα «των αγανακτισμένων», η Ελλάδα δεν προχωρούσε σε συμφωνία για το δάνειο των 110 δις και την 19^η  Μαΐου κήρυσσε πτώχευση αδυνατώντας να αποπληρώσει τα γραμμάτια που έληγαν. Οι μισθοί που σήμερα έχουν μειωθεί οριζόντια, σε περίπτωση πτώχευσής θα είχαν μειωθεί κατά το διπλάσιο ποσοστό, ενδεχομένως και παραπάνω. Ακόμα, το 2002 η ισοτιμία δραχμής-ευρώ ήταν 345,75 δραχμές για 1 ευρώ. Άμα πτωχεύαμε, η δεδομένη επιστροφή μας στη δραχμή σε συνδυασμό με την υποτίμηση της, θα έφτανε την αναλογία αυτή στη τάξη των 600-700 δραχμών για 1 ευρώ και ο καθένας μπορεί να αναλογιστεί τις συνέπειες στο ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών, απέναντι σε μία ενωμένη Ευρώπη με ένα νόμισμα 600 φορές δυνατότερο από το δικό μας, καθώς το κόστος ζωής θα παρέμενε σταθερό. Επιπροσθέτως, οι κοινωνικές παροχές του κράτους, που αυτή τη στιγμή είναι ελάχιστες, δεν θα υπήρχαν σχεδόν καθόλου. Τέλος, οι καταθέσεις θα δεσμεύονταν για την αποπληρωμή των χρεών, κάτι που με βάση το σημερινό ισχύοντα μηχανισμό, που έχουμε ενταχθεί, δεν ισχύει Αυτά είναι μερικά μόνο από τα πολλά που μαρτυρούν πως η εναλλακτική λύση, αυτή που υποστηρίζει μία μεγάλη μερίδα «των αγανακτισμένων», δεν στέκει.

Αυτό που συμπεραίνω από τα παραπάνω είναι πως ο καθένας είναι φυσικό να είναι συναισθηματικά προδιαθετιμένος θετικά απέναντι στον αγώνα που έχει ξεκινήσει, ειδικά όταν η καθημερινότητα όλων των Ελλήνων μεταβάλλεται προς το χειρότερο συνεχώς. Στην αντίπερα όχθη όμως, η λογική μαρτυρά ξεκάθαρα ότι η εναλλακτική λύση που προκύπτει από αυτόν δεν είναι δυνατόν να ευδοκίμηση. Ναι μεν λοιπόν, ο αγώνας για μία καλύτερη ζωή είναι πάντα επιθυμητός, αλλά κάθε φορά είναι αναγκαίο να συμβαδίζει με τις δεδομένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικρατούν.

Κάτι τελευταίο, καλό θα ήταν να μην κατακερματίζουμε το μνημόνιο συνεχώς καθώς έχει πολλά θετικά να προσφέρει, ειδικά σε μία χώρα που πολλές αναγκαίες αλλαγές δεν θεσμοθετούνταν επί δεκαετίες στο βωμό του πολιτικού κόστους.

 

Γράφει ο Αλέξανδρος Πασσίσης