Η ώρα της αναδημιουργίας

Μετά την περαίωση και των δεύτερων εκλογών, η χώρα σταδιακά ορθώνει ξανά το ανάστημα της και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον κυκεώνα προβλημάτων που βρίσκονται μπροστά της.  Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συνέβαλε στον σχηματισμό κυβέρνησης, σε ποσοστό ανάλογο με αυτό που του αντιστοιχούσε και που του έδωσε ο ελληνικός λαός, αποφασίζοντας να πάρει πάλι δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος προκειμένου να παραμείνει η χώρα όρθια.

Τώρα, που σχηματίστηκε κυβέρνηση και που τα πράγματα για την χώρα μπαίνουν σε μία σειρά, πρέπει και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κοιτάξει τα του οίκου του. Η Δημοκρατική Παράταξη, οφείλεινα βρει πολλά περισσότερο από τον βηματισμό της και να κάνει πολλά περισσότερα από μία απλή αλλαγή ονόματος ή συμβόλων. Φυσικά, τα ονόματα και τα σύμβολα δεν αποτελούν «ταμπού» και αν κριθεί αναγκαία ή ανανέωση η αντικατάσταση τους από την πλειοψηφία του κινήματος, δεν υπάρχει λόγος να μην γίνει. Ωστόσο, η αλλαγή ονόματος και συμβόλων είναι το τελευταίο που θα πρέπει να απασχολήσει την παράταξη.

Είναι αναγκαίο νωρίτερα το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να ξαναβρεί την ταυτότητα του. Όχι μία ταυτότητα περασμένων δεκαετιών, λαικισμού και κρατισμού, η οποία έχει βρει ήδη καινούργιο φορέα, τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Αυτό που είναι επιβεβλημένο ιστορικά για την Δημοκρατική Παράταξη, είναι η δημιουργία ενός πλειοψηφικού κινήματος εναρμονισμένου με τις ανάγκες της εποχής. Ο ορισμός σαφούς ιδεολογικού στίγματος, αναγόμενο στις σύγχρονες κοινωνίες, η εσωτερική αναδημιουργία, με την προσάρτηση και την απορρόφηση όλων των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, και η αποκόλληση από όλες εκείνες τις δυνάμεις που μένουν καθηλωμένες στο χτες. Η ταυτότητα της Δημοκρατικής Παράταξης, όπως έχει αυτή ιστορικά συνεχιστεί, αντικατοπτρίζεται καλύτερα από το δίπολο προοδευτισμός – συντηρητισμός, παρά από το δίπολο αριστερά – δεξιά. Οπότε, η ταυτότητα που θα αναδημιουργήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οφείλει να είναι βαθιά προοδευτική, χωρίς φυσικά να αποκόπτονται οι σχέσεις από την σοσιαλδημοκρατία, η οποία εξάλλου είναι ο κύριος πυλώνας προοδευτισμού.

Μέσα από τον σαφή ορισμό ιδεολογικού και πολιτικού στίγματος, την ανανέωση, αναδημιουργία και ανασύνταξη της παράταξης είναι αναγκαίο να υπάρξουν και οι θέσεις της για το αύριο της χώρας. Όταν θα έχει αποφασιστεί ο ιδεολογικός πυρήνας, πάνω του θα πρέπει να οικοδομηθούν οι προτάσεις και οι θέσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την οικονομία, την κοινωνία, την παιδεία, την εξωτερική πολιτική και όλα τα θέματα που καλείται να διαχειριστεί ένα κόμμα. Αυτές οι θέσεις και οι προτάσεις, δεν πρέπει να αποτελούν προσκόλληση διαφορετικών τάσεων της κοινωνίας(όπως γινόταν πολλές φορές μέχρι τώρα από το κίνημα), ώστε να μην θιχτούν τα συμφέροντα κανενός, αλλά να αποπνέουν, να στηρίζονται και να έχουν ως αρχή και τέλος τον προοδευτικό ιδεολογικό πυρήνα.

Ο επαναπροσδιορισμός των αρχών, ο ορισμός ιδεολογικού πυρήνα και γενικότερα το νέο πρόσωπο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως αυτό θα προκύψει, είναι βέβαιο ότι θα διαμορφωθεί μέσα από εκτενή διάλογο. Το μεγάλο ερώτημα είναι, ποιος θα συμμετέχει σε αυτό τον διάλογο; Έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν όλοι αυτοί που εγκατέλειψαν το κίνημα στις δυσκολότερες στιγμές του, ώστε να βρουν ένα καινούργιο «μαγαζί γωνία» που θα τους εξεσφάλιζε κυβερνητικούς θώκους και κοινωνική αποδοχή; Σαφώς και όχι! Η Δημοκρατική Παράταξη, οφείλει να στραφεί στον εαυτό της, σε όλους αυτούς που την στήριξαν στα δύσκολα, για να διαμορφώσει το αύριο της. Οι καιροσκόποι δεν έχουν θέση στην σημαντικότερη στιγμή του κινήματος από την 3^η Σεπτέμβρη του 1974 έως και σήμερα. *

Τα παραπάνω είναι απλές απόψεις, για το ποια θα πρέπει να είναι η συνέχεια του κινήματος και αποτελούν την αρχή μίας σειράς άρθρων μέσα από την οποία θα διατυπώνεται η προσωπική μου άποψη για το αύριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Η συνέχεια θα σχετίζεται με τις θέσεις που οφείλει να πάρει το κίνημα, σύμφωνα με εμένα πάντα, για όλες τις πτυχές της κοινωνίας.

* Φυσικά και δεν αναφέρομαι στον απλό ψηφοφόρο, ο οποίος ένιωσε προδομένος από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεν το επέλεξε στις εκλογές.