Το στοίχημα των επόμενων εκλογών

Πηγαίνοντας προς τις δεύτερες κάλπες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, γίνεται αυτό, το οποίο οι γνώστες της ιστορίας είχαν προβλέψει εδώ και καιρό. Όπως τόνιζαν πολλοί τα τελευταία χρόνια, οι οικονομικές κρίσεις συνεπάγονται πολιτικές και κοινωνικές αστάθειες, τα άκρα ενδυναμώνονται και οι προοδευτικές φωνές καταπνίγονται μέσα από τα μίση που γεννά η οικονομική εξαθλίωση.

 Περίτρανη απόδειξη του παραπάνω αποτελούν τα εκλογικά αποτελέσματα της 6^ης Μαΐου και η είσοδος στο Ελληνικό Κοινοβούλιο της Χρυσής Αυγής. Η ραγδαία αύξηση των ποσοστών του νεοναζιστικού κόμματος πρέπει όμως να αποτελέσει κάτι περισσότερο από απλή απόδειξη των ακροδεξιών συναισθημάτων που γεννιούνται και αναπτύσσονται πλέον στην ελληνική κοινωνία, πρέπει να αποτελέσει το αφύπνισμα των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, προκειμένου μετά τις επόμενες εκλογές η Ελλάδα να μην γίνει έρμαιο ακραίων και καταστροφικών για το ευρωπαϊκό μέλλον του τόπου δυνάμεων.

 Η δεξιά έχει αρχίσει πλέον να συσπειρώνεται, ο Αντώνης Σαμαράς με το πρόσχημα της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Δεξιού Μετώπου, κατάφερε να εντάξει στην Ν.Δ. δυνάμεις από την ευρύτερη περιοχή της δεξιάς. Παρόλα αυτά, όσο και αν προσπαθεί ο αρχηγός του αστικού κόμματος να πείσει ότι δημιουργεί ένα ευρωπαϊκό μέτωπο, τα σημάδια δείχνουν καταφανέστατα ότι η νέα σύνθεση της Ν.Δ. τείνει προς την ακροδεξιά.

 Την ώρα λοιπόν που η δεξιά συσπειρώνεται και αντί να ρέπει προς το κέντρο, κάνει σαφή στροφή προς τα άκρα της, και ενώ οι πληγές από την είσοδο στην βουλή των νεοναζιστών είναι νωπές, στην άλλη πλευρά του ιδεολογικού φάσματος δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα. Την στιγμή που η υπεύθυνη, ευρωπαϊκή κεντροαριστερά θα έπρεπε να κάνει και αυτή την ανασύνταξη της και να ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τα πολλαπλά δεξιά μέτωπα που ορθώνονται μπροστά, αυτή(ή και αυτοί) προτιμά να μένει καθηλωμένη στο παρελθόν, ορθώνοντας άναρθρες προεκλογικές κραυγές.

 Το στοίχημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει ο καθένας προσωπικά, αλλά με ποιες αντιλήψεις θα κυβερνηθεί η χώρα από τις 17 Ιουνίου και μετά. Όλοι όσοι βρίσκονται στην προοδευτική κεντροαριστερά θα πρέπει να αφήσουν πίσω τις διαφορές του παρελθόντος, να κάνουν στην άκρη τα παλαιοκομματικού τύπου προεκλογικά τερτίπια, να μείνουν προσηλωμένοι στην ευρωπαϊκή συνέχεια της χώρας και να κάτσουν να συζητήσουν, προκειμένου να βρεθούν οι κοινές συνισταμένες που θα οδηγήσουν στην λύση της ακυβερνησίας και στην συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης.

 Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί πλέον ένα σενάριο που συζητιέται χαμηλόφωνα στους διαδρόμους των Βρυξελλών. Αντίθετα, πρόκειται για ένα σενάριο που αποκτά υπόσταση και η προσφυγή σε αυτό παύει να είναι ταμπού όλο και για περισσότερους τόσο εντός, όσο και εκτός της χώρας. Τα δεδομένα είναι απλά, ο τόπος δεν έχει περιθώρια για επιπλέον διάστημα ακυβερνησίας, και μετά τις νέες εκλογές θα πρέπει να βρεθεί κυβερνητική λύση. Το ερώτημα είναι αν αυτή την λύση θα την δώσει ή (άκρο)δεξιά ή μία προοδευτική, ευρωπαϊκή κεντροαριστερά.

 

Γράφει ο Αλέξανδρος Πασσίσης